Leuk vormgegeven activiteiten: oefenen in stilzitten en luisteren naar een verhaal

Boekdansen: voor boekenwurmen en kinderen die niet stil kunnen zitten

Mensen die mij kennen weten dat ik gek ben op lezen. In de woonkamer van ons huis is een prachtige boekenwand met de 'mooie' boeken van mijn man en mij, in de eetkeuken staat een klein kastje met boeken van ons manneke en van mijzelf, en op zolder staat nog een flinke Billy boekenwand met al mijn paperbacks Engelstalige fantasy, reisgidsen en taalgidsjes, dwarsliggers en oude studieboeken.
Ik probeer al sinds de geboorte van onze bijna-kleuter de liefde voor lezen op hem over te brengen en vooralsnog zuigt hij het allemaal op als een sponsje. Dus zoek ik ook naar activiteiten die dat stimuleren, omdat hij op sommige vlakken met taal toch een beetje achterloopt of gewoon lui is.

Voorleescafé in Groenrijk Rijswijk

Elke laatste woensdag van de maand leest Tamara van Studio Springboon (http://studiospringboon.nl) voor in het tuincafé van tuincentrum Groenrijk 't Haantje in Rijswijk. Ik was nog niet eerder geweest, maar zo in de zomervakantie moet je ook proberen er af en toe op uit te gaan. Dus met oma en manneke in de witte auto naar Rijswijk. In de speelhoek was het al volle bak. En er waren meer mama's die ik kende, dus ook gezellig om eens bij te praten. En goed om te merken dat je als moeder vaak het idee hebt dat het alleen bij jou niet loopt zoals het zou 'moeten', maar dat zij ook worstelen met allerlei dingetjes rondom opvoeding en moederschap.



Tamara had het leuk georganiseerd en een ontzettend gaaf verhaal over Floortje het varken uitgezocht om te lezen. En ook Boer Boris kwam voorbij, hij ging op vakantie naar zee. Manneke moest vooral rondlopen, in de speelhoek spelen en uiteraard vooral niet zitten. Maar ik begreep later van een kleuterjuf dat dat voor sommige kinderen ook een manier is om het gehoorde te verwerken. En ik merkte ook dat hij het echt wel had gehoord, toen ik hem thuis nog eens naar het verhaal vroeg. En die 'vieze variant' van het kleine olifantje heb ik nog dagen gehoord en moeten zingen. Tja, onderbroekenlol is op deze leeftijd dikke pret natuurlijk.

Boekdansen bij DOK

Kort daarna zag ik op de Facebook-pagina van de bibliotheek hier in Delft (https://www.dok.info) een activiteit voorbij komen genaamd boekdansen (http://www.boekdans.nl). En omdat boeken en dansen twee van mijn grote passies zijn, leek het mij natuurlijk geweldig om dit met onze bijna-kleuter uit te proberen. In een serie van vijf ochtenden worden verhalen en dans gecombineerd.

Zaterdag 29 juli: De kleine walvis
Keurig op tijd waren we binnen, het ging namelijk op volgorde van binnenkomst. Bij de speelplek stonden al boeken klaar over het thema van de dag. En er klonk muziek om de kinderen vast een klein beetje uit te dagen. Geen kinderliedjes, maar expressieve muziek zoals de filmmuziek van Amélie en Cirque du Soleil.







De eerste keer was voor manneke duidelijk nog wennen. Het voorlezen deed hem niet zoveel, liever rende hij met een ander jongetje door de bibliotheek. Maar bij het dansen werd hij steeds nieuwsgieriger en wilde hij het toch wel een klein beetje uitproberen.

Voor mij ook een uitdaging, want hij was mee zonder luier, dus moest ik dat ook nog in de gaten houden. Maar gelukkig ging dat goed. Voor mama was het wel inspannend, maar getuige het plezier op zijn gezichtje was het wel erg goed dat ik ondanks de regen toch gegaan ben met hem. En het is natuurlijk een uitgelezen kans om hem aan verhalen en dansen te laten wennen als niet mama het doet. En hij had toch behoorlijk veel van het verhaal meegekregen, want hij kon het met een beetje hulp zo navertellen.

Update: de logopediste raadde ons de app aan van Kleine walvis, en ik merk dat hij het verhaal nu beter snapt. Hij vindt het ook leuk om liedjes te horen die bij een verhaal passen. Dus dat was de moeite waard.

Woensdag 2 augustus: De kar van de koning


De koning heeft een nieuwe auto. Wie mogen erin rijden? Konijn eerst, maar die rijdt zo het wortelveld in. Beer dan maar, al rijdt die heel hoog de bergen in. Eend duikt met auto en al het water in. En aap slingert met de auto hoog in de lucht. Dan doet de koning het maar zelf. Oh oh, als dat maar goed gaat. Oh jee, de auto is kapot.

Meneer is duidelijk niet van het stilzitten, dat had ik al eerder vastgesteld. Gelukkig zijn ze daar bij de bibliotheek enigszins op berekend. Maar dit was toch duidelijk te druk voor hem, met teveel prikkels. Hij bleef er ook niet echt bij met het dansen deze keer. Ik ben met hem in de kinderhoek gaan zitten en daar ging het een op een met een iets ouder meisje wel heel goed. Maar ik houd stug vol. Gelukkig krijg ik niet echt meewarige of nijdige gezichten van de andere ouders. Maar ja, ik vind dit belangrijk en hij zal toch ook moeten leren om zich in gezelschap te gedragen en op zijn beurt te wachten. Ik ben stiekem ook best wel een beetje jaloers op al die ouders van wie het kind braaf gaat zitten en lief meedoet. Maar
dat is nou eenmaal niet zo. 


Woensdag 9 augustus: Anna en de zomer

Deze hebben we helaas overgeslagen wegens allebei niet fit zijn. Dat was misschien maar goed ook, want ik heb begrepen dat er een cameraploeg was en dat er veel kindjes waren, dus dat was misschien wel wat teveel geweest.











Woensdag 16 augustus: Monkie (neem een knuffel mee!)

Met de knuffel in de tas zijn we weer naar de bibliotheek vertrokken. Nadat we vorige week gemist hadden (en ook een beetje gemist werden!) vandaag toch weer gegaan. Oma kon ook nog een stukje meemaken. Stilzitten en luisteren is nog steeds niet goed te doen, maar gaande het dansen kwam hij toch een klein beetje los. Boos dansen, dansen met onweer, Monkie is een monkey.

En ook nu snapt hij het verhaal prima, hoewel hij zeker de helft niet gehoord heeft.







Zaterdag 26 augustus: Hoe Tito zijn neus kwijtspeelde

Echt veel zin had manneke niet, maar toch zijn we gegaan. En uiteindelijk vond hij het ook wel leuk. Verschillende vormen wegen werden met tape op de vloer geplakt, waarna er een zoektocht op touw werd gezet naar de neus van de clown. In verschillende vormen kwam de neus steeds weer tevoorschijn, maar elke keer was het niet de ronde, rode neus. En zowaar, hier wilde meneertje wel aan meedoen. Clowns zijn kennelijk wel erg leuk en acrobaten en dieren. Dit was de laatste keer van deze serie, maar ik vind het ook zeker de moeite om eens met de school te overleggen of zij zoiets een keer willen organiseren.





De dame van boekdans.nl deed het ontzettend leuk en deed haar best om elk kind op zijn eigen niveau bij het verhaal te betrekken. En op deze manier merk je ook of een bepaald boek aanslaat bij een kind. Ik vond het zeker leuk om te doen en hoop dat ze het nog eens doen voor iets oudere kinderen.

Over een mama die wil weten wie er in het potje gepoept heeft: Zindelijkheidstraining en vieze praatjes

Al een tijdje zijn we bezig om onze bijna-kleuter te laten wennen aan het potje. Dat ging soms al goed, maar nog niet van harte. Hij heeft zelfs enkele weken echt niet op potje of wc willen zitten.

Nu het zomervakantie is en hij na de herfstvakantie naar de kleuterschool gaat, werd ons ook vanuit de peuterspeelzaal echt gemaand om nu serieus werk te maken van zindelijkheid overdag ('s nachts mag het nog tot 7 jaar duren voor hij echt droog blijft en moet blijven, begreep ik laatst van iemand). Dus hadden manlief en ik dit weekend aangekruist in de agenda voor een crash course.


Nu had ik hier eerlijk gezegd een klein beetje mijn twijfels bij, want onze bijna-kleuter is absoluut niet gevoelig voor beloningen. Gelukkig voor mij lijken de Paw Patrol-stickers wel een beetje te helpen.

Dus zo gezegd, zo gedaan en na de nachtluier heeft meneertje de rest van de dag in zijn adamskostuum rondgewandeld. Dit zal bij mensen die bij ons over de stoep liepen misschien wat rare gezichten hebben opgeleverd, maar de reden is ook heel praktisch: als hij een onderbroek aanheeft denkt hij dat het een soort luier is en dat hij dus alles kan laten lopen. Gelukkig voor mij is dat vandaag maar een keer gebeurd.

Plassen op het potje deed hij dus al met enige regelmaat, maar de grote boodschap deponeerde meneertje het liefst nog steeds in een (bij voorkeur net schoon aangetrokken) luier. Dus dat was ook een doel, het proberen of hij dat ook wilde.
Gisteren hadden we een net-de-pot-misser, maar vandaag lukte het zowaar. Ik zag hem spelen op zijn knieën en bespeurde een keutel. Toen ik hem daarop naar het potje stuurde, lukte het zowaar en belandde dit drolletje keurig in het potje. Maar dit was op commando, de bedoeling is natuurlijk dat het ook spontaan lukt. En ja, na het avondeten liep meneertje keurig naar de pot, ging zitten en riep vervolgens: Mama, poep in het potje. Ik dacht eerst nog: ja ja, dat is nog van zonet. Maar nee, dit was echt een keurige drol.
En vervolgens  keurig bukken voor het afvegen, dat ook nog. Dus vandaag hebben we het potje aardig vol mogen plakken met stickers. Morgen gaan we verder, maar er is een significante stap in het proces gezet. To be continued...

Het belang van goede lingerie

Oh, wat heb ik ze soms vervloekt! Ja, echt waar. Lijkt het wel alsof in Hollywood alleen de dames met het diepste decolleté worden aangenomen, in de dagelijkse realiteit is het vaak helemaal geen pretje. Kijk in dat verband vooral ook eens het filmpje van lingerieproducent PrimaDonna dat recent rondging op Facebook, over mannen die het gewicht van borsten ervaren. https://youtu.be/e2TBaaUPyY8

Ja, deze post gaat over tieten, tata's, borsten, de ladies of meisjes, welke bijnaam je ze ook wilt geven. Die van mij begonnen redelijk vroeg met groeien. Al snel zat ik op een volle D+-cup. En in die tijd had je dan keuze tussen zwart, wit of huidskleur in model harnas. Niet echt leuk natuurlijk bij gym in de kleedkamer, vooral wanneer ik de vlotte modelletjes zag van de meiden die wel bij H&M of Livera konden slagen. Ik was dan ook zo trots als een pauw toen mijn moeder een lichtblauw geruit setje met shortje vond in mijn maat! Wat was ik blij, ik deed eindelijk mee.

En daarmee kom ik meteen op het onderwerp van mijn post. Het belang van goede lingerie, en dan met name goede beha's. Gelukkig heb ik van huis uit steeds meegekregen hoe belangrijk het is dat een beha goede steun geeft. En uiteraard zal ik daarmee best wel eens de mist zijn ingegaan, zeker wanneer ik weer op zoek was naar een leuke set in een spannend kleurtje of motiefje. Want de grotere ketens zijn (nog steeds) niet echt berekend op 'moeilijke maten' (ik bedoel daarmee vooral smalle onderwijdte en grote cup of juist omgekeerd).

De laatste jaren zie je echter dat hier verandering in komt en dat stoere vrouwen het heft in eigen hand nemen en een winkel opzetten met wat ze zelf missen bij de reguliere lingeriezaken. In Amsterdam is dat Beatriz Mora van Betty's Boops (http://www.bettysboops.nl) en in Rotterdam zit sinds december 2016 SuperBra van Floor van de Pavert (http://superbra.nl).
In Delft zat ook nog Cups4curves (http://www.cups4curves.nl/index.php?route=common/home) maar sinds zij de stenen winkel heeft gesloten werkt ze als webwinkel+ waarbij ze op afspraak lingerieparty's geeft of een-op-een advies aan huis. Misschien wel een leuk idee om een keer te doen. Interesse? Reageer dan hieronder!

Vorige zomer ben ik met vriendin Linda (www.mamaliefde.nl) al eens bij Betty's Boops geweest en ontzettend leuk geholpen en waanzinnig goed geslaagd. Het merk Fantasie zat bij mij erg goed en daar gingen er twee van mee naar huis. De Fantasie Jacqueline Lace in navy en de Fantasie Kimberley met bloemetjes.
Zo blij mee. Want goede lingerie geeft steun, zorgt dat je je lekker voelt en ja, ook je kleding zit vaak meteen een stuk beter met de juiste foundation. Net als bij make-up trouwens.



Vandaag nam ik de kans waar om ook eens in Rotterdam te gaan kijken, bij SuperBra dus. Na een korte wandeling door Rotterdam-Noord/Crooswijk stonden we voor de winkel. Ruim opgezet, overzichtelijk en meteen in het oog springend de diversiteit aan lichaamsvormen en -kleuren van de etalagepoppen en de vrolijk gekleurde beha's en bijpassende broekjes op het rek erachter.


Ik werd geholpen door Floor zelf en na mijn maat gevraagd te hebben ging ze op zoek naar een aantal mooie beha's voor mij. En de eerste die ze vond was meteen favoriet! De Opium van het Poolse merk Ewa Michalak (https://www.ewa-michalak.pl/main-eng.html) in het zogenoemde S-model was meteen bingo. Ik moest wel een cupmaat groter, maar toen zat ie meteen ook perfect! Broekje erbij en klaar is Mech.

En ook een nieuwe techniek geleerd om je beha aan te trekken: scoop en swoop. NIET meer je beha achterop je rug vastmaken en omklappen dames!!! Dat is dus heel erg slecht voor je beugels. Bandjes over je schouder, de borsten vanaf onder de oksel flink naar binnen en omhoog brengen en dan de haakjes aan de achterkant vastmaken. Enige gewenning en oefening vereist, maar ik moet zeggen dat het snel went.

En nu komt het: in deze set voelde ik me zo comfortabel dat ik een beetje grappend riep dat ik hierin wel op de foto wilde. Nou, dat kon. Ik ben dus erg enthousiast over de service en de kwaliteit van de spullen. En ook de prijzen zijn fijn, want Floor hanteert een bovengrens van ongeveer 70 euro. Dus voor iedere vrouw is er wel iets te vinden. En is je maat er niet? Dan probeert ze m gewoon voor je te bestellen.

Dus kun je niet meer slagen bij de reguliere lingeriezaken en wil je graag modieuze en sexy lingerie die jou op het lijf geschreven is? Ga dan zeker eens langs bij Betty's Boops of bij SuperBra.


[deze blog is absoluut niet gesponsord door de beide lingeriezaken en ik heb deze op eigen initiatief geschreven. Alles wat hier staat is dus volledig mijn eigen mening, eerlijk en ongecensureerd]

Peuterpraat en steeds zelfstandiger

Mijn peutermanneke is niet erg snel met praten. Toch komen er bij tijd en wijlen inmiddels begrijpelijke woorden en zinnen uit dat eigenwijze bakkie. En sinds kort is hij echt in de papegaai-fase: echt alles wordt nagezegd, of het nu iets is dat papa of mama of oma zegt, of dat hij het uit een filmpje haalt.

Moeilijke woorden zijn het allerleukst. Concertgebouworkest, baton (ja, met een vader in een orkest krijg je dat al snel). Papa probeert hem ook nog kwantumfluctuatiedissipatietheorema te leren (je bent natuurkundige of niet...) maar dat lijkt nog een paar lettergrepen te veel. Vandaag maakte hij zelf de combinatie meerkoetduif. Welke ondersoort dat nu weer is van de drijfsijs ontgaat mij ten enen male, maar hij is er erg mee in zijn nopjes. En over het orkest gesproken, de instrumenten kent meneer ook al goed. Daarbij helpt het boekje van Woebie en het bezoek van oom Jan (www.woebie.nl) overigens ook heel goed. Hierin staat vooral de tuba centraal.

Ook Nijntje en het boekje van Dick Bruna over het orkest zijn zeer populair. Zijn favoriete instrument tot op heden? De contrabas, hiernaast afgebeeld. Gelukkig heeft hij een achterneef die dit instrument bespeelt, dan ziet hij het zo af en toe. Maar ook in de boekjes weet hij m precies te vinden. En echte Dick Bruna-stijl, compleet op rijm natuurlijk. Dat mama vi(ool) speelt en papa tetenet (klarinet) is er ook nog uit op te maken.
Andere bekende instrumenten: harp, dwarsfluit, cello, slagwerk, trompet en trombone.

Meneertje spreekt overigens verder niet in volledige zinnen, maar in commando's.
- Nog een beetje....sap of water of brood
- Mama pakken/tillen/zitten
- Koe kijken (mama speelt graag het Facebook-spelletje Knights and brides)

De nieuwste kwam laatst. Hij had al de truc dat hij soms als een blindemannetje met zijn ogen dicht naar mij toe komt struikelen, vooral als hij zijn zin niet krijgt. Nu zegt hij erbij: Donker. Tjas (zo noemt hij zichzelf) ziet niks. Peuterlogica, niks tegenin te brengen.

Manneke wordt ook steeds zelfstandiger. Vaak wil hij niet meer in de wagen -hoewel de buggy best gaat- en wil hij bijvoorbeeld in de supermarkt met een eigen mandje of wagentje rondlopen. Vakkundig volgt hij dan de route die mama ook altijd loopt en pakt de vaste boodschappen: krentenbollen, cola light voor mama. En dan de grootste verleiding qua commercie: het kinder surprise-ei. Alhoewel dat bij de kassa ligt is dat het doel van naar de supermarkt gaan. Liefst gaat hij elke dag. En hoewel de chocolade niet het doel is, begint hij het steeds lekkerder te vinden. Kleren en handjes doen ook mee en zo wordt het binnen de kortste keren een choco-bende. Maar een plezier dat hij heeft, vooral met het uitpakken. Dan neemt mama het poetsen van kinderstoel, kleren, snoet en handen maar weer voor lief.



De laatste obsessie is de kinderboerderij. Ook hier gaat hij het liefst elke dag naar toe, gezeten in de nieuwe auto van oma. Dan moet het mama-varken bekeken worden, een biggetje geaaid en geholpen om stro in de konijnenhokken te doen. Afgelopen weekend was hij er met oma en toen mocht hij een rondje rijden op een pony. Het was eerst een beetje spannend, maar het enthousiasme groeide met de meter begreep ik. Zonnebril stoer op de neus en handjes aan het zadel. Een cowboy in de dop.

We genieten van elke nieuwe fase, al hopen we dat hij langzamerhand iets beter gaat eten en iets beter gaat slapen. Volgende project wordt de zindelijkheidstraining. Nou ja, we gaan het zien.

Lang, lang geleden

OMG, ik schaam mij diep. De vorige post is al van voor Kerstmis! Jeetje, wat is er in de tussentijd alweer een hoop gebeurd zeg.

Vlak voor Kerst kregen we een bericht van de school waar wij onze peuter graag naartoe wilden sturen dat ze een plekje hadden op de peuterspeelzaal. Dat was een verrassing, omdat ze bij inschrijving hadden gezegd dat het mogelijk pas eind van het schooljaar zou zijn voordat hij terecht kon. Maar omdat de peuterspeelzaal waar peuter zat een opzegtermijn had van twee maanden, is hij uiteindelijk per maart overgestapt. En hij heeft het er uitstekend naar zijn zin (althans, zo begrijpen wij het).

Meneertje wordt ook steeds eigenwijzer en gaat steeds beter en meer praten. Het merendeel van de tijd is het nog volstrekt onverstaanbaar gebrabbel tijdens het spelen. Maar ineens begon hij de liedjes van muziekles en de verhaaltjes uit zijn voorleesboekjes te vertellen. Een van de grote favorieten is het boekje Woebie ontdekt muziek. Hierin wordt met een bezoekje aan het Concertgebouw een introductie gegeven in de instrumenten. En meneer kan ze feilloos opnoemen hoor. En als hij ze op televisie ziet, herkent hij ze. Oma oefent er ook regelmatig op, ook bij de muziekles. Dat vindt hij prachtig. Ook weet hij steeds duidelijker te maken wat hij al dan niet wil, al wil hij de laatste weken steeds meer zelf doen. Maar dat is ook een fase, weet ik.

In april was het jaarlijkse concert van ons schoolkoor en -orkest. Dit jaar cowboys, indianen en piraten op het programma. En niet de makkelijkste stukken op de lessenaar. Maar met een dirigent die met kromzwaard dirigeert en een koor dat de piratenvlag hijst, zat de sfeer er goed in in sporthal 'De Hoornbloem' in Den Hoorn (ZH). En iedereen zag er zo leuk uit in een blauwe spijkerbroek, witte blouse. Daarnaast was gevraagd om een rood accent: nagels, bretels, bloemen in het haar, stropdassen, schoenen en vlinderstrikjes verschenen op het podium. En het was zo'n vrolijk gezicht!

Begin mei zijn wij heerlijk op vakantie geweest naar Zuid-oost Frankrijk. Helaas was het weer niet altijd wat je ervan verwacht, en hebben we niet echt kunnen zwemmen. Maar de honden, katten, paarden en kippen op onze prachtige gite rural maakten, zeker voor peuterman, een hoop goed. Alleen twee weken zonder wifi was wel even afzien voor ons volwassenen. Je merkt dan ineens pas hoe 'afhankelijk' je bent van je telefoon om even snel iets op te zoeken of een spelletje te spelen.



Na de vakantie was er een minder leuk bericht. Mijn lieve, muzikale oom was heel ernstig ziek. Ze hebben nog enkele wanhoopsingrepen gedaan, maar het mocht helaas niet meer baten. Op zaterdag 28 mei is hij voorgoed naar zijn Licht gegaan. We hebben met een heel groot deel van de familie op een hele warme en muzikale manier afscheid genomen. Maar het blijft gek om iemand zo jong al te moeten missen. En gemist wordt hij zeker.

Mijn oom Gerben (Gorbi). Dit was zijn bijnaam nadat De Bijenkorf medio jaren tachtig Bob de beer en zijn familie had geïntroduceerd. Russische neef Gorbi (naar Michail Gorbatsjov natuurlijk) met zijn bontjas vond een plekje in zijn huis en heeft nog jaren op zijn bed gezeten. Voor mij een bijzondere herinnering aan een heel bijzondere oom.

En dan breekt voor ons altijd een heel drukke periode aan als het gaat om verjaardagen en jubilea. Eerst de verjaardag van mijn zusje, dan die van een goede vriend. En dan natuurlijk de verjaardag van mijn echtgenoot en maatje. Dit jaar een groot jubileum, 40 jaar alweer. We hebben het afgelopen weekend met familie en vrienden heerlijk gevierd. Het is altijd zo gezellig om iedereen weer eens te spreken, heerlijk buiten op een terrasje. Enig minpuntje was het theewater dat over mijn benen ging, maar waar ik gelukkig niets aan heb overgehouden. Ik ben me er zeer van bewust dat het ook heel anders had kunnen aflopen, want dat heb ik eerder ervaren.

En woensdag vieren we dat we alweer 10 jaar getrouwd zijn. Het is voor mijn gevoel zo snel gegaan.
Maar dat schijnt erbij te horen. Ik verkocht ooit op mijn toenmalige werkplek regelmatig een boek getiteld Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt. En dat is echt zo. Bedenk maar eens: vroeger, als je zes weken zomervakantie had, leken de dagen wel eindeloos te duren. Dan sprak je maar weer met iemand af om te gaan zwemmen of zo. Overigens had ik het zelf na drie of vier weken wel weer gezien en wilde ik schoolspullen gaan kopen (ja, ik was ook toen al een beetje raar). En nu ik moeder ben gaat het allemaal zoveel sneller. Voor mijn gevoel is het manneke er pas net en nu kan hij al zoveel. Het gaat soms allemaal veel harder dan je zou willen. Momenten die je wilt koesteren, omdat ze zo snel voorbij gaan. Omdat de situatie in de wereld duidelijk maakt dat het allemaal ook zomaar op een willekeurig moment ineens afgelopen kan zijn. Aanslagen, schietpartijen...gelukkig krijgt manneke er weinig van mee. Maar hoe lang kan ik hem daar nog tegen in bescherming nemen? Nou ja, zolang het meest enerverende in zijn wereldje is dat hij met zijn loopauto van de trap is gereden of dat hij in de supermarkt een ei (verrassingsei) krijgt, zal het nog wel gaan. Ik zal braaf mijn best doen om in de zomerperiode weer iets vaker te schrijven. Ik krijg steeds meer bewondering voor mensen die dit voor hun werk doen. Elke keer weer een onderwerp verzinnen...poeh.

Feestdagen(stress). Over kerk, outfits, kerstkaarten en veel (lekker) eten. Deel 1

Uiteraard kan in deze periode een Kerst-blog niet ontbreken. Maar voor veel mensen is dit ook een behoorlijk stressvolle tijd. Want met veel (veelal) leuke dingen in een relatief korte periode moet je de zaken goed organiseren. En ja, dat is natuurlijk een enorm luxe-probleem. Dat realiseer ik me zonder meer. Want in deze dagen realiseer ik me eens te meer hoe blij ik mag zijn met alles wat ik heb. Een lieve man, een gezonde zoon, een gezellige (schoon-)familie en een prachtig huis. Materieel kan ik mezelf gerust rijk noemen. En dan probeer ik me ook spiritueel een beetje op te laden in deze periode. Want ik weet dat ik dat nodig heb.

Mijn programma begint op zondag 13 december met een kerkdienst waar ik aan meewerk. In deze viering staat de ontmoeting tussen Elisabet en Maria centraal. Wij hebben als motto voor de dienst: "De Geest doet (van zich) spreken". Kunnen wij nog geïnspireerd raken door de Kerstboodschap? Of geloven we het allemaal wel? Waar vinden wij ons enthousiasme (in-theos(God)-zijn)?

Omdat 13 december zondag Gaudete (Verheugt u) is, ook wel roze zondag in de Advent genoemd, wilde ik graag een outfit met roze en een beetje paars erin dragen. Maar omdat het bij ons in de kerk best fris kan zijn, koos ik voor mijn nette zwarte pantalon van Mexx met mijn zwarte enkellaarsjes van Tamaris en een leuke multi-color top van Paprika (www.paprika-shopping.be). Met zilveren oorbellen met een paars steentje in mijn oren was ik er helemaal klaar voor.









In de tussentijd zullen we ook onze kerstkaarten moeten adresseren, schrijven en versturen. Wij zijn nog (deels) van de ouderwetse papieren kerstkaart. De eerste hebben we ook al mogen ontvangen. Ik vind sowieso post krijgen meestal erg leuk (tenzij het rekeningen of enveloppen van de Belastingdienst zijn). En dan maar hopen dat onze adreslijst nog enigszins up to date is. Want niks is vervelender dan kaarten versturen naar het verkeerde adres. Ik ben overigens ook heel benieuwd hoeveel kaarten voor ons rijtje (1 t/m 1d) of de vorige bewoners bij ons in de brievenbus belanden.

Op donderdag 17 december was ik te vinden in de kapel van het Stanislas College Westplantsoen voor de jaarlijkse Kerstakadoremie, waar we met koor en orkest enkele stukken spelen en samenzang begeleiden. Dresscode is zwart met een vleugje rood.
Ik heb gekozen voor een zwart jurkje van Junarose, een dunne zwarte panty en wijnrode enkellaarsjes van Soho (via www.vd.nl). In mijn oren oorbellen met rode bling-kersjes van Topvintage (www.topvintage.nl)





Vrijdagochtend 18 december was ik gevraagd op mijn viool enkele kerstliedjes te spelen bij de Kerstviering op de peuterspeelzaal waar onze peuter naar toe gaat. Dus weer een gezellige boel, een verhaal, liedjes met gitaarbegeleiding, een beker chocolademelk en kerstkoekjes. En elke peuter kreeg een mooi boekje met het kerstverhaal mee naar huis.

Vluchtelingen in Delft: welke initiatieven zijn er en wat kunnen wij betekenen?

Vanuit het interne periodiek van onze wijkgemeente kwam recent een verzoek binnen. Of ik naar de bijeenkomst wilde gaan die door de Raad van Kerken van de Protestantse kerken van Delft werd georganiseerd over het omgaan met de vluchtelingen die op dit moment ons land en onze stad binnenkomen. En of ik er dan een verslag van wilde schrijven.

Natuurlijk wilde ik dit, en op 1 december fietste ik naar de Oude Kerk. Het was al goed druk toen ik aankwam. Natuurlijk kwam ik veel bekenden tegen. Zowel uit onze eigen gemeente als voorgangers uit andere kerken. Ook veel andere betrokkenen lieten hun gezicht zien. 

De opening werd verzorgd door ds. Arnold Vroomans, voorganger van de gemeente Binnenstad-Vrijenban. Wat mij uit zijn boodschap vooral is bijgebleven was de uitspraak: Een droom blijft een droom als deze uitsluitend van jezelf is. Oftewel, een droom kan pas uitgroeien wanneer je deze met je omgeving deelt.

Met een verwijzing naar een lied uit het nieuwe liedboek (NLB 997, - en vele duizenden, ontheemd, gevlucht uit eigen land) plaatste dominee Vroomans de rol van de kerk ook direct in perspectief. Maar hij voegde er meteen aan toe dat deze bijeenkomst zeker niet uitsluitend voor kerkelijk betrokken mensen bedoeld was. Overigens was het contingent kerkelijk betrokkenen wel erg groot, maar dat ter zijde.

Vervolgens kregen drie Delftse initiatieven en een woordvoerder van de gemeente Delft de kans zich aan dit publiek te presenteren en te laten zien op welk vlak zij de naar Delft gekomen vluchtelingen ondersteunen.

Allereerst was het woord aan Stefan van der Stappen van de gemeente Delft. Hij maakte even een kort rekensommetje met ons: de doelstelling voor 2015 is om nog 170 mensen te huisvesten binnen Delft. Op deze avond in deze kerk waren al meer mensen aanwezig. Hij legde allereerst uit dat er verschil dient te worden gemaakt tussen vluchtelingen, statushouders en vergunninghouders. De keten werkt als volgt: een vluchteling komt in Nederland en meldt zich bij een azc. Daar wordt zijn of haar verhaal gecontroleerd, of het land van herkomst echt onveilig is. Deze procedure duurt ongeveer een jaar. Als alles klopt, krijgt deze persoon een status. Deze geldt voor vijf jaar. Wanneer na deze vijf jaar de situatie verbeterd is, is terugkeer het doel. Is dit niet het geval, dan pas zal deze persoon een definitieve verblijfsvergunning krijgen. Statushouders verblijven niet meer in een azc, maar worden verdeeld over de Nederlandse gemeenten. Voor komend jaar is de verwachting dat 300 of meer statushouders in Delft gehuisvest zullen moeten worden. En dat vraagt inspanning van zowel gemeente als bewoners als de betrokken statushouders. Maar ze krijgen daarbij hulp van verschillende initiatieven.

Participe (onderdeel van Delft voor elkaar) is zo’n initiatief. Cherif Jeffali benadrukt meteen dat waar we spreken over statushouders dit dus nu ook direct Delftenaren zijn, inwoners van onze gemeente. Hij licht toe hoe Participe de statushouders helpt met de zakelijke, organisatorische kant van hun komst hier. De administratieve handelingen zoals het aanvragen van een BurgerServiceNummer, aanmelden bij huisarts en tandarts, corresponderen met allerlei instanties. Dit naast het stimuleren van  het vormen van een sociaal netwerk en het oplossen van de taalbarrière. Dit is een traject van zes maanden, georganiseerd door zowel professionals als vrijwilligers vanuit het kantoor in buurtcentrum De Vleugel aan de Aart van der Leeuwlaan. Daarna worden de mensen geacht zelf het hoofd boven water te kunnen houden. Hoe realistisch dat is, blijft de vraag.

Mensen die zich hiervoor willen aanmelden moeten wel in hun achterhoofd houden dat de gemiddelde belasting minimaal 12 uur per week bedraagt en dat er ten minste mbo+-niveau vereist wordt (vanwege bijvoorbeeld complexe formulieren).

Daarna was het woord aan Ria Pool - Meeuwse over initiatieven-collectief Welkom in Delft, en dan specifiek het project Delftse Buur. Een buddy-netwerk waarbij de sociale inburgering centraal staat. Dan kun je denken aan het oefenen van Nederlands, het opbouwen van een sociaal netwerk, de stad leren kennen en de deur uitgaan. Hierbij is voor politiek geen rol weggelegd. Op dit moment zijn er al zo’n zeventig (!) vrijwilligers betrokken bij dit initiatief. Zij worden zelf ook gecoacht vanuit Delftse Buur. 

Belasting is minimaal 1,5 uur per week gedurende minimaal drie maanden. 

De bedoeling is om vanaf januari ook meer de buddy’s te gaan begeleiden, om eventuele ontstane misverstanden uit de weg te ruimen. Want het is echt niet altijd leuk. Mensen komen tenslotte uit een traumatische situatie en moeten zich op veel vlakken tegelijk aanpassen. Dat kan botsen. Maar er is absoluut oog voor om dit te signaleren en uit te spreken.

Ten slotte was het de beurt aan Helma Sollie van Stichting Present, een landelijke organisatie met een afdeling in Delft. Present richt zich op hele concrete hulpvragen en faciliteert tussen deze hulpvragen en groepen vrijwilligers (bijvoorbeeld bedrijven, studentenverenigingen, kerken) die een kortlopend project willen aangaan.

Present help voornamelijk mensen met een klein of niet-bestaand sociaal netwerk. Hun projecten zijn zowel praktisch als sociaal. Denk aan het tuinonderhoud voor iemand met een beperking, ophogen van een terras zodat een kind in een rolstoel ook naar buiten kan, of het verven van muren in een woning die opgeknapt moet worden.

Na een kort gebed, uitgesproken door pastor Robin Voorn (die even grapte over zijn positie als pastor van de Oude Kerk), kon men onder het genot van een kop koffie of thee meer informatie krijgen van de gepresenteerde initiatieven en zich eventueel ook meteen aanmelden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik op dit moment niet zou weten of ik me zou aanmelden voor een van deze initiatieven, en zo ja, voor welke dan.

Maar ik was wel blij verrast om niet alleen maar de usual suspects aan te treffen. Ook behoorlijk wat jongere mensen (ik denk van verenigingen als CSR en CSFR) waren aanwezig. 

Maar bovenal geeft deze bijeenkomst, en de onverwacht hoge opkomst, mij hoop. Hoop dat de harde toon die we horen op televisie en in de media wordt getemperd door de compassie en de warmte van zoveel betrokken inwoners van Delft. Ik zou het enorm inspirerend vinden wanneer ook in andere gemeenten in Nederland dit soort initiatieven zich presenteren en laten zien dat wij nog steeds solidair zijn met mensen die hier een thuis hebben gevonden nadat ze hun oude thuis hebben moeten achterlaten onder vaak ellendige en gewelddadige omstandigheden.

En dan dringen die woorden uit dat kerstspel zich steeds weer aan mij op, gezongen uit volle borst door Maria (in dit geval mijn zusje): Jouw lege handen zijn het mooiste geschenk voor het Kind. Want wat je aan een ander geeft, dat geef je aan Hem. Hij is al blij dat jij gekomen bent.

•