Peuterpraat en steeds zelfstandiger

Mijn peutermanneke is niet erg snel met praten. Toch komen er bij tijd en wijlen inmiddels begrijpelijke woorden en zinnen uit dat eigenwijze bakkie. En sinds kort is hij echt in de papegaai-fase: echt alles wordt nagezegd, of het nu iets is dat papa of mama of oma zegt, of dat hij het uit een filmpje haalt.

Moeilijke woorden zijn het allerleukst. Concertgebouworkest, baton (ja, met een vader in een orkest krijg je dat al snel). Papa probeert hem ook nog kwantumfluctuatiedissipatietheorema te leren (je bent natuurkundige of niet...) maar dat lijkt nog een paar lettergrepen te veel. Vandaag maakte hij zelf de combinatie meerkoetduif. Welke ondersoort dat nu weer is van de drijfsijs ontgaat mij ten enen male, maar hij is er erg mee in zijn nopjes. En over het orkest gesproken, de instrumenten kent meneer ook al goed. Daarbij helpt het boekje van Woebie en het bezoek van oom Jan (www.woebie.nl) overigens ook heel goed. Hierin staat vooral de tuba centraal.

Ook Nijntje en het boekje van Dick Bruna over het orkest zijn zeer populair. Zijn favoriete instrument tot op heden? De contrabas, hiernaast afgebeeld. Gelukkig heeft hij een achterneef die dit instrument bespeelt, dan ziet hij het zo af en toe. Maar ook in de boekjes weet hij m precies te vinden. En echte Dick Bruna-stijl, compleet op rijm natuurlijk. Dat mama vi(ool) speelt en papa tetenet (klarinet) is er ook nog uit op te maken.
Andere bekende instrumenten: harp, dwarsfluit, cello, slagwerk, trompet en trombone.

Meneertje spreekt overigens verder niet in volledige zinnen, maar in commando's.
- Nog een beetje....sap of water of brood
- Mama pakken/tillen/zitten
- Koe kijken (mama speelt graag het Facebook-spelletje Knights and brides)

De nieuwste kwam laatst. Hij had al de truc dat hij soms als een blindemannetje met zijn ogen dicht naar mij toe komt struikelen, vooral als hij zijn zin niet krijgt. Nu zegt hij erbij: Donker. Tjas (zo noemt hij zichzelf) ziet niks. Peuterlogica, niks tegenin te brengen.

Manneke wordt ook steeds zelfstandiger. Vaak wil hij niet meer in de wagen -hoewel de buggy best gaat- en wil hij bijvoorbeeld in de supermarkt met een eigen mandje of wagentje rondlopen. Vakkundig volgt hij dan de route die mama ook altijd loopt en pakt de vaste boodschappen: krentenbollen, cola light voor mama. En dan de grootste verleiding qua commercie: het kinder surprise-ei. Alhoewel dat bij de kassa ligt is dat het doel van naar de supermarkt gaan. Liefst gaat hij elke dag. En hoewel de chocolade niet het doel is, begint hij het steeds lekkerder te vinden. Kleren en handjes doen ook mee en zo wordt het binnen de kortste keren een choco-bende. Maar een plezier dat hij heeft, vooral met het uitpakken. Dan neemt mama het poetsen van kinderstoel, kleren, snoet en handen maar weer voor lief.



De laatste obsessie is de kinderboerderij. Ook hier gaat hij het liefst elke dag naar toe, gezeten in de nieuwe auto van oma. Dan moet het mama-varken bekeken worden, een biggetje geaaid en geholpen om stro in de konijnenhokken te doen. Afgelopen weekend was hij er met oma en toen mocht hij een rondje rijden op een pony. Het was eerst een beetje spannend, maar het enthousiasme groeide met de meter begreep ik. Zonnebril stoer op de neus en handjes aan het zadel. Een cowboy in de dop.

We genieten van elke nieuwe fase, al hopen we dat hij langzamerhand iets beter gaat eten en iets beter gaat slapen. Volgende project wordt de zindelijkheidstraining. Nou ja, we gaan het zien.

Lang, lang geleden

OMG, ik schaam mij diep. De vorige post is al van voor Kerstmis! Jeetje, wat is er in de tussentijd alweer een hoop gebeurd zeg.

Vlak voor Kerst kregen we een bericht van de school waar wij onze peuter graag naartoe wilden sturen dat ze een plekje hadden op de peuterspeelzaal. Dat was een verrassing, omdat ze bij inschrijving hadden gezegd dat het mogelijk pas eind van het schooljaar zou zijn voordat hij terecht kon. Maar omdat de peuterspeelzaal waar peuter zat een opzegtermijn had van twee maanden, is hij uiteindelijk per maart overgestapt. En hij heeft het er uitstekend naar zijn zin (althans, zo begrijpen wij het).

Meneertje wordt ook steeds eigenwijzer en gaat steeds beter en meer praten. Het merendeel van de tijd is het nog volstrekt onverstaanbaar gebrabbel tijdens het spelen. Maar ineens begon hij de liedjes van muziekles en de verhaaltjes uit zijn voorleesboekjes te vertellen. Een van de grote favorieten is het boekje Woebie ontdekt muziek. Hierin wordt met een bezoekje aan het Concertgebouw een introductie gegeven in de instrumenten. En meneer kan ze feilloos opnoemen hoor. En als hij ze op televisie ziet, herkent hij ze. Oma oefent er ook regelmatig op, ook bij de muziekles. Dat vindt hij prachtig. Ook weet hij steeds duidelijker te maken wat hij al dan niet wil, al wil hij de laatste weken steeds meer zelf doen. Maar dat is ook een fase, weet ik.

In april was het jaarlijkse concert van ons schoolkoor en -orkest. Dit jaar cowboys, indianen en piraten op het programma. En niet de makkelijkste stukken op de lessenaar. Maar met een dirigent die met kromzwaard dirigeert en een koor dat de piratenvlag hijst, zat de sfeer er goed in in sporthal 'De Hoornbloem' in Den Hoorn (ZH). En iedereen zag er zo leuk uit in een blauwe spijkerbroek, witte blouse. Daarnaast was gevraagd om een rood accent: nagels, bretels, bloemen in het haar, stropdassen, schoenen en vlinderstrikjes verschenen op het podium. En het was zo'n vrolijk gezicht!

Begin mei zijn wij heerlijk op vakantie geweest naar Zuid-oost Frankrijk. Helaas was het weer niet altijd wat je ervan verwacht, en hebben we niet echt kunnen zwemmen. Maar de honden, katten, paarden en kippen op onze prachtige gite rural maakten, zeker voor peuterman, een hoop goed. Alleen twee weken zonder wifi was wel even afzien voor ons volwassenen. Je merkt dan ineens pas hoe 'afhankelijk' je bent van je telefoon om even snel iets op te zoeken of een spelletje te spelen.



Na de vakantie was er een minder leuk bericht. Mijn lieve, muzikale oom was heel ernstig ziek. Ze hebben nog enkele wanhoopsingrepen gedaan, maar het mocht helaas niet meer baten. Op zaterdag 28 mei is hij voorgoed naar zijn Licht gegaan. We hebben met een heel groot deel van de familie op een hele warme en muzikale manier afscheid genomen. Maar het blijft gek om iemand zo jong al te moeten missen. En gemist wordt hij zeker.

Mijn oom Gerben (Gorbi). Dit was zijn bijnaam nadat De Bijenkorf medio jaren tachtig Bob de beer en zijn familie had geïntroduceerd. Russische neef Gorbi (naar Michail Gorbatsjov natuurlijk) met zijn bontjas vond een plekje in zijn huis en heeft nog jaren op zijn bed gezeten. Voor mij een bijzondere herinnering aan een heel bijzondere oom.

En dan breekt voor ons altijd een heel drukke periode aan als het gaat om verjaardagen en jubilea. Eerst de verjaardag van mijn zusje, dan die van een goede vriend. En dan natuurlijk de verjaardag van mijn echtgenoot en maatje. Dit jaar een groot jubileum, 40 jaar alweer. We hebben het afgelopen weekend met familie en vrienden heerlijk gevierd. Het is altijd zo gezellig om iedereen weer eens te spreken, heerlijk buiten op een terrasje. Enig minpuntje was het theewater dat over mijn benen ging, maar waar ik gelukkig niets aan heb overgehouden. Ik ben me er zeer van bewust dat het ook heel anders had kunnen aflopen, want dat heb ik eerder ervaren.

En woensdag vieren we dat we alweer 10 jaar getrouwd zijn. Het is voor mijn gevoel zo snel gegaan.
Maar dat schijnt erbij te horen. Ik verkocht ooit op mijn toenmalige werkplek regelmatig een boek getiteld Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt. En dat is echt zo. Bedenk maar eens: vroeger, als je zes weken zomervakantie had, leken de dagen wel eindeloos te duren. Dan sprak je maar weer met iemand af om te gaan zwemmen of zo. Overigens had ik het zelf na drie of vier weken wel weer gezien en wilde ik schoolspullen gaan kopen (ja, ik was ook toen al een beetje raar). En nu ik moeder ben gaat het allemaal zoveel sneller. Voor mijn gevoel is het manneke er pas net en nu kan hij al zoveel. Het gaat soms allemaal veel harder dan je zou willen. Momenten die je wilt koesteren, omdat ze zo snel voorbij gaan. Omdat de situatie in de wereld duidelijk maakt dat het allemaal ook zomaar op een willekeurig moment ineens afgelopen kan zijn. Aanslagen, schietpartijen...gelukkig krijgt manneke er weinig van mee. Maar hoe lang kan ik hem daar nog tegen in bescherming nemen? Nou ja, zolang het meest enerverende in zijn wereldje is dat hij met zijn loopauto van de trap is gereden of dat hij in de supermarkt een ei (verrassingsei) krijgt, zal het nog wel gaan. Ik zal braaf mijn best doen om in de zomerperiode weer iets vaker te schrijven. Ik krijg steeds meer bewondering voor mensen die dit voor hun werk doen. Elke keer weer een onderwerp verzinnen...poeh.